Afscheid

Jij moest er vandoor, en ik had ook haast... maar dit moet ik zeggen, deze zin moet ik afmaken:

Vera ik heb er spijt van nog voor dat ik het zeg, maar ik weet dat ik het ga zeggen en werkelijk: dit brok in mijn keel, en de tranen achter mijn ogen, ze zijn nog maar het begin. Ik zal er vast dalijk kapot van zijn, maar dat heb ik er voor over, want jij verdien dit leed even min als mij.

Dus daarom zeg ik dit, omdat ten minste een van ons moet stoppen met lijden, en ik ben nou eenmaal het gevende type...

Vera... Zet me uit je hart, verwijder mij van je msn, uit je hyves, wis alle berichten die ik je ooit heb gestuurd... vergeet de vooruitblik, naar een tijd dat wij misschien ooit mogen zijn, zet het uit je hoofd. Ik wens jou niets minder dan al het geluk van de wereld, het laatste dat ik van je vraag, het laatste dat ik ooit smeek om van je te horen, is een belofte: beloof me, alsjeblieft, dat je de liefde nog een kas geef. Laat de wond helen, en wanneer er iemand voorbij komt die het waard is, geef de liefde dan een tweede kans. Alsjeblieft, beloof me dat.