Er zijn momenten dat er een mooi nummer op staat terwijl ik ergens mee bezig ben, en dan pauseer ik even. In eerste instantie is alles ok, maar wanneer ik besef wat ik luister; de passie; de emoties; de treur en de hele mikmak, dan barst er een dam en dan komen de tranen, zomaar zonder waarschuwing. Vaak wellen ze op maar hou ik ze in en hervind ik de controlen, maar vaak genoeg moedig ik ze aan, opdat zij mogen vloeien in een verzachtende stroom van opluchting. Soms is de ellende en het verdriet mijn enige kameraad, en dan zijn er geen tranen te bekken, hoe rot ik mij ook voel. Dan is het nog het ergste, want dan komt er geen opluchting.