De kaart.

21 Jaar!
Gefeliciteerd!

Een leuk gebaar, goed bedoeld en vol van feestelijke sfeer.
De eerste keer dat ik hem zag wist ik niet wat ik voelde.
Ik was bevangen in het moment, de hele dag was gezellig en ik dacht niet aan de dingen die mij anders bezig houden.
Achteraf gezien was de keuken de grootste puinhoop ooit, maar dat kwam later wel.
De tuin stond vol met flesjes en de huiskamer vol met glazen.
Ik voelde gelijk de dag erna al futloos, uitgeput, ontmoedigd.
Wie maakt er nou een begin aan een opruim klus als deze?
En zeker met mijn gevoel van sleur jegens dit onderwerp valt het zwaar tegen.

Toen ik terugkeek op de kaart:

21 Jaar!
Gefeliciteerd!

Ik kon wel janken. Dat was at ik er bij voelde, zonder de waas van onwerkelijke blijdschap ontstaan door iets onzinnigs als de dag dat wij weer een jaar verjaren.
Ik voel mij niet oud, maar mijn jeugd zit er al een tijdje op.
Die zorgeloze dagen, gewoon "buiten spelen" en niet denken aan de de zaken die mij later bijna fataal zouden wegen.

Maar een echte jeugd? Heb ik die dan wel ooit gehad? Was het niet altijd al eenzelfde sleur van ontevredenheid en leed? Heeft mijn leven ooit mooie tijden meegemaakt?


21 Jaar!
Gefeliciteerd!

Ik kan wel janken.